یکی از خاطرات تلخ و غم انگیز ایام زیارتم در عتبات عالیات  دیدن وضعیت حرم دو امام مظلوم مدفون در سامرا ست . نگریستن به قبور ویران شده پدر و پدربرزگی که سلاله پاکشان پادشاه جهان هستی است دل هر انسان آزاده ای را شکسته و اشک هایش را جاری می کند. ایامی از آن زیارت گذشته و غفلت های روزگار باعث شده بود تا کم کم  غصه سامرا در دلم کمرنگ تر شود اما با انتشار آن فایل صوتی شیطانی از حنجره خفاشی آن جوان فریب خورده  دوباره غربت سامرا را در خاطرم زنده کرد .  وقتی از سر کنجکاوی آن فایل را گوش دادم حقیقتا غصه خوردم و شرمم آمد از توهینی که در آن به امام عصر ارواحنا فدا انجام شده است . شاید احساس نزدیکی به طلوع آن خورشید عالم تاب است که باعث گردیده تا شب پرستان خفته در ظلمت شیطانی به توهین مستقیم به ائمه هدی روی آورند اما چه باک که این حرکات سخیف چیزی جزء خاک پاشی به سمت خورشید حقیقت نیست .

بعد از چند روز که از انتشار خبر این واقعه گذشت عکس العمل های زیادی از برخی افراد در سطح جامعه دیده شد که ناشی از غیرت دینی نهادینه شده در جامعه است والحق که بسیاری از این عکس العمل ها هم بجاست اما  نکته ظریفی نیز نباید از اذهان دور بماند و آن جلوگیری از حرکت های افراطی  و تغییر مرجع تشخیص دهنده روش برخورد با این قضیه است  . در شهریور 1378 وقتی چند جوان دانشجو در  نشریه دانشجویی موج در قالب نمایشنامه "کنکور وقت ظهور" به امام عصر (عج) اهانتی کردند برخی افراد حکم ارتداد صادر و قسم یاد نمودند که نویسندگان آن نمایش نامه را به قتل خواهند رساند . در آن ایام امام خامنه ای در خطبه دوم نماز جمعه در این خصوص مطالبی را فرمودند که شاید بازخوانی آن به شناخت وظیفه تمامی افراد جامعه اعم از مردم و مسئولین در برخورد با این قضیه کمک نماید ایشان در قسمتی از بیاناتشان فرمودند :(اینجا)

شنیده شده در گوشه و کنار راجع به همین مطلبى که نوشته شده است، بعضیها گفته‌اند ما اقدام مى‌کنیم، مجازات مى‌کنیم؛ ابداً. در نظام اسلامى، این کار به مسؤولان مربوط است. حالا یک وقت نظام، نظام طاغوتى و کفر است؛ در رأس کشور کسانى هستند که مثل دوران پهلوى با دین مخالفند و از دین هم هیچ چیز نمى‌فهمند؛ در رأس قوّه قضایّیه، افراد فاسق و فاجر هستند؛ در مجلس - مثل مجلس شوراى ملىِ آن روز - آدمهاى وابسته ضعیف‌النّفس یا فاسق و فاجر باشند؛ آن‌جا یک وقت کسى احساس تکلیف کند، یک بحث دیگر است. در نظام اسلامى، این کارها مربوط به حکومت است. اوّلاً دستگاه قضایى باید تشخیص دهد؛ چون یک وقت هست یک نفر از روى غفلت مى‌نویسد؛ یک وقت نمى‌داند توهین است؛ یک وقت مسامحه کرده؛ یک وقت تعمّد داشته است؛ اینها احکامش فرق مى‌کند. این کسانى که در کار قضایى مسؤول امورند، یقیناً علاقه‌شان به ولى‌عصر ارواحنا فداه، نسبت به اسلام و نسبت به این مسائل، از آن کسانى که این اظهارات را مى‌کنند، کمتر نیست. آنها غیرت دینى دارند، اینها هم غیرت دینى دارند. اینها در نزد خداى متعال و پیش مردم، مسؤول هم هستند. بنابراین، باید نگاه کرد و دید که چگونه بوده است. هر شکلى داشته باشد، حُکمى دارد. آن چیزى که مهم بود، انجام شد و آن، عکس‌العمل ملت ایران بود. ملت ایران نشان داد که در مقابل چنین چیزهایى این‌طور به خروش مى‌آید؛ این درست است. علماى بزرگ و شخصیتها، همه نشان دادند که یکپارچه در مقابل چنین چیزى، احساسات و عقل و ایمانشان به جوش مى‌آید؛ این خوب است؛ اما این‌که حالا شخصى را که باید مجازات شود، چه مجازاتى بکنند، چه‌طور مجازات کنند؛ چه کسى مجازات کند، اینها دیگر مربوط به آحاد مردم نیست؛ این مربوط به مسؤولان است. ما هم البته مراقب هستیم که از هیچ طرف نه کوتاهى شود، نه از آن طرف زیاده‌روى شود. این را شما بدانید که در اسلام، کوتاهى هم غلط است، زیاده‌روى هم غلط است. یک خطّ درست و صحیحى وجود دارد که خطّ اسلام است و باید بدون کم و زیاد اجرا شود. خواست خدا این است. کسى را که بایستى به حکم الهى ده ضربه شلاق زد، نه مى‌شود نُه ضربه زد، نه مى‌شود یازده ضربه زد. کسى هیچ زیاده‌روى نکند؛ احساساتشان را کنترل کنند. اگر کسى احساساتى هم دارد، خیلى خوب، آن احساسات پیش خداى متعال قطعاً اجر خواهد داشت؛ اما اگر عمل و اقدامى برخلاف موازین باشد، از آحاد مردم یقیناً پیش خدا هم اجرى ندارد. من هم که حالا نهى کردم؛ یعنى غیر از حرمت قانونى، حرمت شرعى هم پیدا کرد؛ مراقب باشید. اگر کسى به فرض از لحاظ تقلید، مقلّد کسى هم هست، بنده که نهى کردم، براى او حرام خواهد شد؛ این فتواى همه علماست. کسى حق ندارد یک وقت کار نسنجیده‌اى انجام دهد.

حال افرادی که برای قتل دیگری جایزه تخصیص میدهند و منتظر اجازه فلانی و فلانی هستند و آنانی که این جایزه دهی ها را تبلیغ میکنند حاضرند در این قضیه نیز ولایت مداری خود را به اثبات برسانند و یا اینکه در پی اثبات چیز دیگری هستند ؟

راه رساندن نظر رهبری در این قضیه به آقایان ولایت مدار منصوب در قوه قضاییه چیست ؟ و چرا قوه تشخیص دوستان این قدر دیر عمل میکند ؟