یه سری آدما هستند

هرچی که مراعاتشونو میکنی پررو تر میشن.
عمرا بفهمن داری کوتاه میای چون نمیخوای ناراحتشون کنی.
ولی یه جایی میرسه که دیگه باید دندون بعضی ها را توی دهنشون خورد کنی...

یک همسایه داریم(به نقل از رضا رضایی )، در حقیقت همسایه پدرم هستم و مشتری مغازه‌ی ما.... ایشون جانبازه یعنی زمان جنگ درس و دانشگاه رو ول میکنه و میره جبهه و بعد از جنگ با چند تا ترکش و یک مشکل بزرگ عصبی ناشی از موج گرفتگی بر میگرده، مشکلشون اینقدر شدید بوده که نمیتونن درس رو ادامه بدن و با قرض گرفتن از فامیل یک پیکان تاکسی میخرن و میفتن توی خیابون پی روزی حلال..... هنوز به جاهای مهمش نرسیدیم.....
ایشون باید ماهی 70 عددقرص اعصاب مصرف میکردن که این قرصها آلمانی بودن و مدتیه به دلیل مشکلات دولت وارد نمیشن ( خاطرتون باشه که دارو در فهرست تحریمها نیست، گلی به گوشه‌ی جمال اجنبیها! ) و به همین دلیل ماهانه فقط 35 عدد از این قرص اون هم ایرانیش در اختیار ایشون قرار میگیره.....
پدر تعریف میکنه که این دوست با غیرتمون لکنت زبان شدیدی گرفته که حرفهاش رو به سختی میشه فهمید و به دلیل لرزش شدید اندام به ویژه دستها و سرش دیگه نمیتونه با تاکسیش کار کنه...

همه‌ی اینا رو نگفتم که به فکر این شخص خاص باشیم چرا که خیلی مردتر از اونه که کمک قبول کنه؛
خواستم بدونید بعضی ها  هم این اطراف هستن که...