1- إمام امّت کارگزاران دولتی و مجلسی را إحضار و در پیشگاه الهی با آنان إحتجاج و اتمام حجت می نمایند، تا کام خشک امّت را بیش از این با اختلافات تلخ نکرده و معیشت مردم را فکر عاجلی بنمایند. (شام بیست و ششم دیماه)

2- مجلسی که قرار است در رأس امور باشد ولی امور مردم در رأسش نیست! فارغ از این همه اولویت و خِس خِس این همه خوکهای مهاجم، وزیر استیضاح میکند به جرم انتصاب یک عین الدّوله! ( صبح پانزدهم بهمن ماه)

3- دولتی که رئیسش در جلسه شامگاهِ احتجاج، ایستاده دست تمکین بر سینه می گذارد تا همتش را مضاعف، مصروف خدمت نماید و از اظهار اختلاف و القای یأس بپرهیزد ... پافشاری می کند و پرده دری در صحنی علنی. (عصر پانزدهم بهمن ماه)

4- صدا و سیمایی که به جای آنکه با انعکاس این همه بی کفایتی، غریو اعتراض امّت را بر سر کارگزاران تکلیف گریز بکوبد، جزئیات این جهالت تاریخی را سانسور می کند، تا امّت از جرعه های دمادم غم امام آگاه نشود*. ( شام پانزدهم بهمن ماه )

5- و امّتی که این روزهای تَعب و تعهد را نیز با امید و استقامت سپری خواهد کرد و خون شهیدان و آه یتیمانی که دامن این صنادید بی تَعب و بی تعهد را خواهد گرفت. ( صبح فردا- أَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریب)